Burgers zijn in veel noodsituaties op zichzelf en
op elkaar aangewezen. Het is belangrijk dat zij
zelfredzaam zijn, want hulpdiensten zijn bijna
nooit direct ter plaatse. En als ze er dan zijn
is er een opstartperiode en blijkt de capaciteit
vaak beperkt. Maar niet iedere burger is overal,
altijd en in dezelfde mate zelfredzaam. Hoe komt
dat, en kan het beter? Dit boek beantwoordt
deze vragen op basis van actuele theorieën en
empirisch onderzoek. De wisselwerking tussen
het individu en diens sociale omgeving staat
centraal, beide perspectieven blijken relevant.
Het overheidsbeleid om zelfredzaamheid bij
noodsituaties te stimuleren is vaak te eenzijdig
gericht op het individu, waardoor kansen onbenut
blijven. Dit boek pleit voor een nieuw perspectief,
waarin zelfredzaamheid verschijnt als een vorm
van improvisatie. Dit opent de deur voor nieuwe,
energieke vormen van beleid.

Eigen redder in de nood biedt actuele en
vernieuwende inzichten voor wetenschappers,
beleidsmakers, professionals en iedereen die
geïnteresseerd is in veiligheid en burgerschap
bij noodsituaties.